Όσες νύχτες έχει ο χρόνος
τόσες πίκρες έχω εγώ, αχ!
ένα χρόνο που ‘χεις φύγει,
δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Με καημό σε συλλογιέμαι,
που να ζεις αναρωτιέμαι.
Όσες νύχτες έχει ο χρόνος
συντροφιά μου κάνει ο πόνος,
αχ! γύρνα,
δεν αντέχω μόνος.
Ξημερώνω και βραδιάζω
με τον ίδιο σπαραγμό, αχ!
την εικόνα σου κοιτάζω
και δακρύζω και πονώ.
Κι όλα γύρω μου δακρύζουν
κι όλα εσένα μου θυμίζουν.
Όσες νύχτες έχει ο χρόνος
συντροφιά μου κάνει ο πόνος,
αχ! γύρνα,
δεν αντέχω μόνος.
