Δεν ξέρω πάλι πού έχεις χαθεί
τέτοιες στιγμές φοβάμαι να μιλήσω
σ’ ένα δωμάτιο εγώ κι εσύ
δώσε μου κάτι να μπορώ κι εγώ να ζήσω
Ξέρω πως θέλεις πως είσαι εδώ
κι ό,τι παράπονο κι αν έχω θα το φτιάξεις
μα αυτό που έχουμε είναι μισό
ποτέ σαν τότε δε θα με κοιτάξεις
Όσο τα ίδια αγαπάς τόσο αλλάζεις
βρίσκεις και λόγο κι αφορμή να συνεχίσεις
όσο τα ίδια πολεμάς, φαρμάκι στάζεις
γυρνάς σε μάχες που ποτέ δε θα νικήσεις
Κλείστηκες πάλι σ’ ένα κελί
ποτέ δεν είπες αν μπορώ να σε γλιτώσω
ποτέ δεν ήθελες να είμαι εκεί
σαν να φοβόσουνα το φόβο σου μη νιώσω
