Όταν κοιτάς Ανατολή
εκεί που ξημερώνει,
γίνεσαι ένα με το φως,
της ιστορίας αδερφός,
πόνος που δε μερώνει.
Είσαι κραυγή χωρίς μιλιά
και κλάμα δίχως δάκρυ,
είσαι σκαρί χωρίς πανιά,
ταξίδι δίχως άκρη.
Όταν κοιτάς Ανατολή
μόλις γλυκοχράζει,
γίνεσαι ήλιος κι ουρανός,
της ιστορίας ναυαγός,
ατέλειωτο μαράζι.
Είσαι κραυγή χωρίς μιλιά
και κλάμα δίχως δάκρυ,
είσαι σκαρί χωρίς πανιά,
ταξίδι δίχως άκρη.
