Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους.
Τους τρόμους που σου ψέλλιζα ασθμαίνοντας
τη λυπημένη πυρκαγιά της ύπαρξής τους
Και θα ‘ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα
που αλαφιασμένα θα ζητάνε την τροφή τους.
Κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα
θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους.
Τα σκεπάσματα είναι κρύα
κοιταζόμαστε βουβά.
Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία
ξεψυχάει στα σκοτεινά.
Όταν θα κοπάσει ο πόθος
και η νύχτα δε θ’ αργεί,
η ζωή θα είναι μόχθος
κι η αγάπη συντριβή.
