Όρυγμα θα ‘ναι ο κόσμος αφού σκύβω,
χαράκωμα το σπίτι. Απ’ το κρεβάτι
με σέρνουν την αυγή και βλέπω κάτι
σαν πρόσωπο, στο πρόσωπο που νίβω
Να νίψω τ’ ανομήματα, τι κρύβω,
τι φανερώνω μέσα στην απάτη;
σαν ίσκιος με τους ίσκιους σου διαβάτη
γλιστρώ κι εγώ στον επουράνιο στίβο
Ας μείνει δίχως όνομα η στήλη
κι όση ζωή θα ζήσουμε εν τάφω
χωρίς πολύ Ρεμάρκ ή Μυριβήλη
Λαδάκι για των άστρων το καντήλι
ανταποκρίσεις μόνο θα σου γράφω
να κλαίνε στα μετόπισθεν κι οι φίλοι
Να νίψω τ’ ανομήματα, τι κρύβω,
τι φανερώνω μέσα στην απάτη;
σαν ίσκιος με τους ίσκιους σου διαβάτη
γλιστρώ κι εγώ στον επουράνιο στίβο
Μιλάω βιαστικά, διανυκτερεύει
βαθύς σκοπός κι απόψε στα ερέβη
Όρυγμα θα `ναι ο κόσμος αφού σκύβω
χαράκωμα το σπίτι. Απ’ το κρεβάτι
με σέρνουν την αυγή και βλέπω κάτι
σαν πρόσωπο, στο πρόσωπο που νίβω
