Όσο κι αν πίστεψα πως ήσουν εσύ
ήλιος λαμπρός, χαρωπός.
Παρηγοριά μου ελπίδα χρυσή
μοναδικός μου σκοπός.
Ήταν κι αυτό μια πλάνη
που γρήγορα περνά
βαίνεις με λιμάνι
για μια καρδιά που πονά.
Ούτε εσύ δεν μ’ αγάπησες
που σε ήξερα χρόνια
και για αγάπη μου μίλησες
με στοργή και συμπόνια.
Κι αν μαζί σου επέρασα
δυστυχίες και μπόρες
και με χάδια μου γλύκαινες
τις θλιμμένες μου ώρες.
Ούτε εσύ δεν μ’ αγάπησες
στο φωνάζω και κλαίω
κι αν καθόλου δεν έμοιαζες
με τις άλλες το λέω.
Ούτε εσύ δεν μ’ αγάπησες
που σε ήξερα χρόνια
και για αγάπη μου μίλησες
με στοργή και συμπόνια.
Κι αν μαζί σου επέρασα
δυστυχίες και μπόρες
και με χάδια μου γλύκαινες
τις θλιμμένες μου ώρες.
