Ροδόστεφη Ζάκυνθο, πατρίδα μου αφράτη
επάνω απ’ τα κύμματα προβαίνεις δροσάτη
και φαίνεται ολόχαρη νυφούλα στη χάρη
με μύριο καμάρι
Τα δένδρα στους όχθους σου γλυκά ανθοβολούνε
κι επάνω στις δάφνες σου πουλιά κελαηδούνε
και μύρα πολύτιμα κρυφά, θείο χέρι
σκορπίζει στ’ αγέρι
Ω! είσαι απερίγραφτη στης φύσης τα δώρα
στ’ ατίμητα γιούλια σου, πατρίδα ανθοφόρα
πατρίδα βασίλισσα στα μύρια σου τα κάλλη
σαν εσε δεν είν’ άλλη
Σ’ αγάπησα πάντοτε, γλυκειά μου πατρίδα
στα τόσα μου βάσανα η κρύφια σου ελπίδα
συχνά μου διασκέδαζε κάθε άσχημη ιδέα
πατρίδα μου ωραία
Και γρήγορα ο θάνατος ελπίζει η καρδία
να κλείσει τα μάτια μου στην τόση αρμονία
Και να ‘βρει ελαφρότατο πιστεύει το χώμα
η σκέψη μου ακόμα
Κι αν τύχει στου τάφου μου τα κρύα μονοπάτια
αθέλητα γύρουνε δυο ολόμαυρα μάτια
που τόσο τα’ αγάπησα κρυφά όταν ζούσα
«Να τα’ ό,τι ποθούσα!»
