Μου λες πως φταίνε όλοι αυτοί
γνωστοί και άγνωστοι εχθροί
που εμπόδια βάζουν
διαρκώς στο πέρασμά σου
Όμως δε σκέφτηκες ποτέ
πως είναι η σκέψη σου κουτέ
που σου μικραίνει συνεχώς
το ανάστημα σου, το ανάστημά σου
Ξανά πνίγηκες πάλι
μέσα σ’ ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό
Σε είδα πάλι στο σταθμό
χωρίς βαλίτσα ούτε παλτό
να περιμένεις κάποιο τρένο
που δε θα `ρθει
Τότε θα μάθεις πως ο νους
δεκτός από τους ουρανούς
μπορεί φαντάσματα και κόλαση
να πλάθει να πλάθει
Ξανά πνίγηκες πάλι
μέσα σ’ ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό
Πως γίνεται να ξεκινάς
μακρύ ταξίδι στο χιονιά
χωρίς παλτό χωρίς νταλκά χωρίς ελπίδα
Άγρια θηρία θα σε βρουν
και λαιστρυγόνες θε να μπουν
μες στο μυαλό μες στην καρδιά
σαν καταιγίδα.. καταιγίδα
Ξανά πνίγηκες πάλι
μέσα σ’ ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό
