Όπως κυλάει στο χώμα
της φυγής σου το νερό,
έτσι σε θέλω ακόμα
με ένα αίτημα απλό,
να γνωριστούμε απ’ την αρχή,
να με καις σαν ήλιος το πρωί.
Άραγε πού να ‘σαι, πού είσαι εσύ.
Σ’ έχασα, σαν παρτίδα.
Σ’ έχασα, σαν πατρίδα,
σα Θεό,
μα δε σε ξέχασα.
Σε μετράω στις σκιές,
στην απόστασή μας βάζω φωτιές,
γιατί θέλω πριν με κάψεις
να ανάψεις
ξανά, να με θες.
Σε μετράω απ’ την αρχή,
κύμα κύμα σε μια θάλασσα οργή
και στου κόσμου μου την άκρη
στο δάκρυ,
στη μέσα μου γη.
Τώρα μες στα νερά μου
καθρεφτίζεται πιστά,
το κάστρο που ‘χεις χτίσει
για να ζούμε αντικριστά
το πάθος που κινεί βουνά,
το κρατάς στου «εγώ» σου τα σχοινιά.
Άραγε πού να ‘σαι, πού είσαι πια.
