Σ’ έχω ξεχάσει πια όσο κι αν έκλαψα
κι από τη σκέψη μου τώρα σε ξέγραψα,
σ’ έχω ξεχάσει πια όσο κι αν πόνεσα
κι όλα τα σφάλματα σου τα συγχώρεσα.
Τώρα κι αν σε δω με άλλον δε με νοιάζει,
έσβησε για σένα το πικρό μαράζι
που `χα μέσα στην ψυχή,
τώρα κι αν σε δω με άλλον δε θα κλάψω,
τη ζωή μου προσπαθώ να ξαναφτιάξω
που μου χάλασες εσύ, που μου χάλασες εσύ.
Σ’ έχω ξεχάσει πια όσο κι αν έκλαψα
κι από τη σκέψη μου τώρα σε ξέγραψα,
σ’ έχω ξεχάσει πια όσο κι αν πόνεσα
κι όλα τα σφάλματα σου τα συγχώρεσα.
Κι αν γυρίσεις μια βραδιά μετανιωμένη
θα `βρεις τη φτωχή καρδιά μου κλειδωμένη
με ατσάλινα κλειδιά,
στην ψυχή ποτέ μου πια δε θα σε βάλω,
δεν υπάρχει λόγος να με κάψει κι άλλο
η δική σου η απονιά, η δική σου η απονιά.
Σ’ έχω ξεχάσει πια όσο κι αν έκλαψα
κι από τη σκέψη μου τώρα σε ξέγραψα.
