Μετρώ τα βήματά μου στο σταθμό,
πλοκάμια οι ράγες του με ζωνουνε σαν φίδια,
έχω μια σφήνα μέσα στο μυαλό
κι οι κούληδες, αγριωπά μου παίζουνε παιχνίδια.
Δαρμένος σαν τ’ αδέσποτα σκυλιά,
σε πιάτσες – φάντασμα, στοιχειό να τριγυρίζω,
ξερνάω το σώμα μου, ουρλιάζω να σωθώ,
μα αλοίμονο, την τύχη μου δεν μπόρεσα να ορίζω.
Έλα κι εσύ, δε σε φοβάμαι,
ακροβατώ σ’ ένα σκοινί,
το αίμα, νερό στο σώμα μου θα `ναι,
είμαι κραυγή χωρίς φωνή.
Στις χώρες του μυαλού μου, τις τρελές,
καθώς τη νύχτα έχω κάνει μέρα,
να σβήνω σαν αδέσποτο σκυλί,
σκιά με τις σκιές του φεγγαριού,
να βγαίνω για το τέρμα.
Έλα κι εσύ, δε σε φοβάμαι,
ακροβατώ σ’ ένα σκοινί,
το αίμα, νερό στο σώμα μου θα `ναι,
είμαι κραυγή χωρίς φωνή,
είμαι κραυγή χωρίς φωνή.
