Κάτι λείπει απ’ το φεγγάρι και μισό είναι κι αυτό.
Να ερχόσουνα, μακάρι… πως μου λείπεις να σου πω.
Με τρελαίνει στο δυάρι της ελπίδας η σιωπή.
Η ευχή στο μαξιλάρι που στη μέση θα κοπεί.
Σαν βεγγαλικά στη νύχτα
ήταν όσα ζήσαμε.
Μια αγκαλιά, μια καληνύχτα
και σαν φώτα σβήσαμε.
Σαν βεγγαλικά καμένα
χρόνια μας που χάλασες
κι έχω μάτια θυμωμένα
σαν τις άγριες θάλασσες.
Έχω χάδια για να καις, σπάνιες μου μουσικές.
Έχω κι άστρα καταγής, μη τυχόν και ξαναρθείς.
Μα αντίθετα μου πας, άλλα μάτια πια κοιτάς.
Όλα ήταν τελικά, μιας στιγμής βεγγαλικά.
Σ’ ένα “κάποτε” κρυμμένο το δικό μας το “ποτέ”.
Το “εμείς” ναυαγισμένο στου ωκεανού το μπλε.
Είχε λάμψη και μαγεία η δική μας η γιορτή.
Τώρα πια κι η νοσταλγία πυροτέχνημα κι αυτή.
Σαν βεγγαλικά στη νύχτα
ήταν όσα ζήσαμε.
Μια αγκαλιά, μια καληνύχτα
και σαν φώτα σβήσαμε.
Σαν βεγγαλικά καμένα
χρόνια μας που χάλασες
κι έχω μάτια θυμωμένα
σαν τις άγριες θάλασσες.
Έχω χάδια για να καις, σπάνιες μου μουσικές.
Έχω κι άστρα καταγής, μη τυχόν και ξαναρθείς.
Μα αντίθετα μου πας, άλλα μάτια πια κοιτάς.
Όλα ήταν τελικά, μιας στιγμής βεγγαλικά.
Σαν βεγγαλικά στη νύχτα
ήταν όσα ζήσαμε.
Μια αγκαλιά, μια καληνύχτα
και σαν φώτα σβήσαμε.
Σαν βεγγαλικά καμένα
χρόνια μας που χάλασες
κι έχω μάτια θυμωμένα
σαν τις άγριες θάλασσες.
