Μες στο γκρίζο του χειμώνα τα παράθυρα κλειστά
δύο σκέψεις κι ένα σώμα ξεχασμένα από παλιά.
Προσπαθώ να κρύψω κάτι να στεγνώσω κάθε δάκρυ
να ενώσω δυο κομμάτια κι όμως δεν μπορώ.
Σαν καρφί που τρυπάει, η αγάπη πονάει
κι η νύχτα με σκοτώνει,
σαν καρφί που τρυπάει, η μέρα περνάει
μα πια δε ξημερώνει.
Σαν καρφί που τρυπάει με τυραννάει
τα όνειρα γκρεμίζει,
σαν καρφί που τρυπάει η αγάπη πονάει
κι εσένα μου θυμίζει.
Ηλιόλουστες οι μέρες σε κρατούσα αγκαλιά
ήμουν χάδι στο λαιμό σου όμως τώρα παγωνιά.
Προσπαθώ να κρύψω κάτι να στεγνώσω κάθε δάκρυ
να ενώσω δυο κομμάτια κι όμως δεν μπορώ.
Σαν καρφί που τρυπάει, η αγάπη πονάει
κι η νύχτα με σκοτώνει,
σαν καρφί που τρυπάει, η μέρα περνάει
μα πια δε ξημερώνει.
Σαν καρφί που τρυπάει με τυραννάει
τα όνειρα γκρεμίζει,
σαν καρφί που τρυπάει η αγάπη πονάει
κι εσένα μου θυμίζει.
