Ήταν κάποτε ένας ήλιος
σε μια θάλασσα πλατιά
και μι’ αγάπη όλη δικιά μου
στον καημό, στον καημό ήταν μπροστά.
Ποιος θα μου δώσει τα σβησμένα αστέρια,
ποιος θα μου φέρει τ’ άσπρα πουλιά,
τα δάχτυλά μου σαν δυο περιστέρια
θα σου στολίζουν τα χρυσά μαλλιά.
Ήταν κάποτε μι’ αγάπη
σε μια γη τόσο μικρή,
δεν τη χώρεσε η καρδιά μου,
πνίγηκε, πνίγηκε μες στο κρασί.
Ποιος θα μου δώσει τα σβησμένα αστέρια,
ποιος θα μου φέρει τ’ άσπρα πουλιά,
τα δάχτυλά μου σαν δυο περιστέρια
θα σου στολίζουν τα χρυσά μαλλιά
