Θυμάμαι που σ’ αντάμωσα παιδί
της μάνας μου πρώτο φιλί σε γύρεψα.
Σαν έρωτα σ’ ανάθρεψα κι ακόμα πιο πολύ
σε πίστεψα σαν τη ζωή που φύτεψα.
Σε βρήκα σε μιαν άκρη τ’ ουρανού μου ξεχασμένη,
ντυμένη τα κουρέλια μιας ανθρώπινης ψυχής.
Έσβησες κάθε σου παλιά, αγάπη περασμένη
μ’ ακούμπησες και σου ‘κλεψα το νόημα της ζωής.
Στο διάφανο ταξίδι της ζωής
χίλιες στιγμές απ’ τις στιγμές μου σου ‘δωσα.
Όσα τραγούδια σου ‘γραψα κι ακόμα πιο πολλά
θα γράψω για την ώρα που σ’ αντάμωσα.
Σε βρήκα σε μιαν άκρη τ’ ουρανού μου ξεχασμένη,
ντυμένη τα κουρέλια μιας ανθρώπινης ψυχής.
Έσβησες κάθε σου παλιά, αγάπη περασμένη
μ’ ακούμπησες και σου ‘κλεψα το νόημα της ζωής.
