Στη ζωή μου έχω μείνει μοναχός,
απ’ αγάπη και φιλία ορφανός.
Και το τέλος μου προσμένω,
πότε θα ’ρθει να το δω;
Τόσον καιρό το καρτερώ.
Στο σκοτάδι που βαδίζω το φριχτό
με τυλίγει ένα σύννεφο πυκνό.
Περιμένω μ’ αγωνία ίσως βρω το λυτρωμό
και περπατώ και σε ζητώ.
Κι είσαι εσύ η μόνη αιτία
κι είσαι εσύ η καταιγίδα
που με σέρνει νύχτα μέρα
στον απότομο γκρεμό,
όμως εγώ σε καρτερώ.
Κι όταν θα ’ρθεις, πια στα σύννεφα πετώ,
δεν με νοιάζει, ούτε για σένα τραγουδώ.
Το ’χει γράψει πια η μοίρα μου αυτό από καιρό
και πρέπει εγώ ν’ ακολουθώ.
Κι είσαι εσύ η μόνη αιτία
κι είσαι εσύ η καταιγίδα
που με σέρνει νύχτα μέρα
στον απότομο γκρεμό,
όμως εγώ σε καρτερώ.
