Ξεκίνησα απ’ τις αλυκές μες την Ανάβυσσο
και πριν τα κύματα μετρήσω είδα την Κέα
λεπτή γραμμή η κόλαση με τον παράδεισο
σκεφτόμουν σαν ξεπρόβαλε της Γυάρου η θέα.
Αμέτρητα σκαλιά στη Σύρο τα περπάτησα
μέχρι τη χώρα της Σερίφου να αντικρίσω
στο λιμανάκι της Μυκόνου θα σταμάτησα
στην Τήνο φρόντισα φανάρι να σου αφήσω.
Από την Ίο για να φτάσω στη Φολέγανδρο
βουτιά έκανα με μιαν ανάσα σαν το δύτη
στη Σαντορίνη δεν τους καίει πια το ηφαίστειο
στη Μήλο λεν πως θα γυρίσει η Αφροδίτη.
Από την Αμοργό στη Νάξο ανηφόρησα
και περιμένω μέρα νύχτα το Θησέα
στην Πάρο κρίταμο έγινα και καρποφόρησα
στο κάστρο της Αστροπαλιάς ήταν ωραία.
Σε ένα Ικαριώτικο γλεντάκι κοντοστάθηκα
μα ώσπου να ‘ρθει το δειλινό ξανάρθε η μέρα
απ’ το μεθύσι μου στην Κω να φτάσω βιάστηκα
με μια βαρκούλα και ένα γλάρο για μπαντιέρα.
Από τη Ρόδο ως τη Σύμη κι ως την Κάρπαθο
και από την Κρήτη ως της Γαύδου τη γωνίτσα
αδημονώ για της φυγής το αναπάντεχο
και κουβαλάω την ευτυχία σε μια βαλίτσα.
