Σκάλα τη σκάλα θ’ ανεβώ
την πόρτα να χτυπήσω
κι αν δε μ’ ανοίξεις για να μπω
εγώ θα ξενυχτήσω.
Ένα προσκέφαλο ζητώ
και στρώμα να πλαγιάσω,
άνοιξε να `ρθω πλάι σου
τις πίκρες να ξεχάσω.
Αργές ψιχάλες με χτυπούν,
βρέχομαι και κρυώνω.
Άνοιξε πια, λυπήσουμε
και μη μ’ αφήνεις μόνο.
