Μου ‘γινες αρρώστια μου και πόνος
είν’ αλήθεια τώρα ένας χρόνος
μάτι εγώ δεν κλείνω για χατίρι σου
μάγια μου ‘χεις κάνει ασφαλώς.
Κι όμως της αγάπης τα μεράκια
πριν σου δώσω ακόμα δυο φιλάκια
φεύγεις για το σπίτι βιαστικά να πας
και καημούς και φλόγες μου σκορπάς.
Σκασ’ το κάποια νύχτα από το σπίτι σου
σκασ’ το κάποια νύχτα με φεγγάρι,
σαν κοιμούνται όλοι τους τσαχπίνα μου
για να μη σε πάρουνε χαμπάρι.
Να ‘μαστε οι δυο ως το πρωί
μια νύχτα αξίζει μια ζωή.
Σκασ’ το κάποια νύχτα από το σπίτι σου
σκασ’ το να το κάψουμε τα δυο μας.
