Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός
Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δε θα’πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό, τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ’άδειο μου σχήμα, μια σκιά που νοσταλγεί
Κοντά σου δεν μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σαν δαίμονας κλεισμένος
σ’ ένα κουφάρι φαγωμένο απ’ τον καιρό
Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα `χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ’ τον πόνο
