Σαν τον τρελό τις νύχτες γύριζα,
για σένα πάντα ξενυχτούσα,
το είχα ρίξει στο πιοτό και αδιάκοπα μεθούσα
και συ σκληρή μ’ αρνήθηκες, τόσο που σ’ αγαπούσα
και συ σκληρή μ’ αρνήθηκες, τόσο που σ’ αγαπούσα,
το είχα ρίξει στο πιοτό και αδιάκοπα μεθούσα.
Για πες μου, μ’ όλα αυτά τι κέρδισες,
σκληρόκαρδη, ξεμυαλισμένη,
εσύ `σαι αιτία κι αφορμή, παναθεματισμένη,
τώρα γυρίζεις μόνη σου και πάντα ντροπιασμένη,
τώρα γυρίζεις μόνη σου και πάντα ντροπιασμένη,
εσύ `σαι αιτία κι αφορμή, παναθεματισμένη.
Εγώ πολλές φορές σου το ‘χα πει,
τη γνώμη σου αυτή ν’ αλλάξεις,
να κάτσεις να καλοσκεφτείς και φρόνιμα να πράξεις
και ασ’ τα εκείνα που `ξερες και μένα να ξεγράψεις
και ασ’ τα εκείνα που `ξερες και μένα να ξεγράψεις,
να κάτσεις να καλοσκεφτείς και φρόνιμα να πράξεις.
