Κόκκινο φως του φεγγαριού κι εσείς αστέρια χαμηλώστε
μ’ ένα ουράνιο σπαθί όλα τα λόγια μου ματώστε.
Γιατί ποτέ δε θα το δω το πρώτο αστραφτερό σου σώμα.
Γιατί ποτέ δε θα σε δω σ’ όλη την ομορφιά σου Σόνια.
Σόνια, την εφωνάζανε οι γνωστοί.
Σόνια, την ξέραν οι πελάτες όλοι.
Σόνια, από μικρή ναρκομανής.
Σόνια, στους δρόμους έκανε την πόρνη.
Υπέροχες δεξαμενές τώρα ξεπλένουν τα μαλλιά σου
στων λαθρεμπόρων τις σκιές δικάζονται τα βάσανά σου.
Κι εγώ ποτέ δε θα το δω το πρώτο αστραφτερό σου σώμα.
Κι εγώ ποτέ δε θα σε δω σ’ όλη την ομορφιά σου Σόνια.
Χρόνια χωρίς παιχνίδι, ξεγνοιασιά.
Χρόνια χωρίς στοργή, αγάπη, χάδια.
Χρόνια που σε πλακώνει η μοναξιά.
Χρόνια γεμάτα απόγνωση τα βράδια.
Το σώμα σου άσπρη πληγή στην άκρη του στερνού σου δρόμου
μαζί του φεύγει κι η ζωή κι όλα ένα τίποτα μικρό μου.
Γιατί εδώ στην άκρη αυτή με του τυφλού την αγωνία.
Γιατί εδώ στην άκρη αυτή δε σού `τυχε άλλη εκλογή.
Χρόνια που καταστρέφουν μια ζωή.
Χρόνια που τα λουλούδια δεν ανθίζουν.
Χρόνια που όλα σε σπρώχνουν στη φυγή.
Χρόνια που όλα τα όνειρα ραγίζουν.
