Νύχτα καθόμαστε στ’ απάνω το σκαλί,
εσύ να βλέπεις τα δυο μάτια μου να στάνε
κι εγώ στο πόρτο, το καράβι που ’χε ερθεί
κι οι άγκυρές του την καρδιά στα δυο να σπάνε.
Τώρα καθόμαστε σαν τότε στο σκαλί
στράφι που πήγανε τα χρόνια μας να λέμε.
Σε κάθε μπάρκο σβήναμε κι ένα φιλί.
Ζωή, μας γέννησες φτωχούς χωρίς να φταίμε.
