Είχα τόσες στεναχώριες
μες στη μαύρη μου ζωή
μα την πιο μεγάλη, τώρα,
αχ! μου την έδωσες εσύ.
Στεναχώριες, στεναχώριες,
στεναχώριες και καημοί,
πες μου πως θ’ αντέξει άλλο,
το φτωχό μου το κορμί.
Σου ‘χα δώσει την καρδιά μου
να της γειάνεις την πληγή
μα εσύ κι η απονιά σου,
αχ! με πληγώσαν πιο πολύ.
Στεναχώριες, στεναχώριες,
στεναχώριες και καημοί,
πες μου πως θ’ αντέξει άλλο,
το φτωχό μου το κορμί.
Πιο καλά να με σκοτώσεις,
να πεθάνω μια φορά,
είναι κρίμα να πεθαίνω
ο φτωχός, σιγά σιγά.
