Γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
και σκύβουν τα μεγάλα δέντρα στο παράθυρό σου,
κοιτάζεσαι μέσ’ στο βαθύ καθρέφτη σου
κι ο κήπος χάνεται στο σκοτεινό γαλάζιο.
Γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
κι αυτός που σ’ αγαπά, γλυκά πονάει,
το σπίτι και ο κήπος σου, με τον καιρό μαλώνουν
ποιος θα σε πάρει, όμορφη, ποιος θα σε πάρει,
τα βράδια σε πολιορκούν τα χρόνια και η θάλασσα.
Γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
και η καρδιά μου, κοίταξε, σκληρή σαν πέτρα γίνεται,
πρωτού γενεί αστέρι,
γδύνεσαι αργά στη σιωπηλή σου κάμαρα
κι αυτός που σ’ αγαπά, γλυκά πονάει, γλυκά πονάει.
