Άνθρωπος είμαι κι εγώ,
μάνα μ’ έχει γεννημένο,
πάψε κοινωνία πια
να χτυπάς μ’ απανθρωπιά,
αχ! ένα σώμα βασανισμένο.
Μέσα στη ζούγκλα που λέγεται ζωή
οι αδικίες μου φάγαν την ψυχή.
Είναι η πίκρα μου φωτιά
και το δάκρυ μου πλημμύρα,
ας πεθάνω, ας χαθώ,
έτσι μόνο θα σωθώ,
αφού στον ήλιο δεν έχω μοίρα.
Μέσα στη ζούγκλα που λέγεται ζωή
οι αδικίες μου φάγαν την ψυχή.
