Στη ζωή μόνος σαν έρημο πουλί
δάκρυ και πόνος μου καίει την ψυχή,
στη ζωή μόνος.
Απ’ την καλή μου σκληρά προδομένος,
από τους φίλους βαριά πληγωμένος.
Μεγαλωμένος στη μαύρη ορφάνια
μοιάζω σαν πλοίο με δίχως λιμάνια
κι έχω μες στην ψυχή ένα σκότος βαθύ,
είμαι στον κόσμο ο πιο πονεμένος.
Στη ζωή μόνος σαν έρημο πουλί
δάκρυ και πόνος μου καίει την ψυχή,
στη ζωή μόνος.
Σαν την κατάρα στο κόσμο γυρίζω,
ψάχνω γι’ αγάπη και μίσος γνωρίζω.
Ήλιου αχτίδα για μένα δεν έχει,
στα δυο μου μάτια συνέχεια βρέχει
κι έχω μες στην καρδιά μια βαριά συννεφιά,
είμαι στο κόσμο ο πιο πονεμένος.
Στη ζωή μόνος σαν έρημο πουλί
δάκρυ και πόνος μου καίει την ψυχή,
στη ζωή μόνος.
