Στην Κοκκινιά εγύριζα
δυο χρόνια ξενυχτούσα
για μια τσαχπίνα έμορφη,
στις μπύρες και γλεντούσα.
Και ξαφνικά μου το `στριψε
πουλήθηκε με χρήμα
δεν το `ξερε η άσπλαχνη
πως θα την βρει το κρίμα;
Το κρίμα μου θα την εβρεί
και θα την τυραννίσει
και δάκρυα απ’ τα μάτια της
θα τρέχουν σαν την βρύση.
Μα τότε θα `ναι πια αργά
όταν θα με ζητήσει,
το τέλος της η άσπλαχνη
μόνη της θα θελήσει.
