Ζητιάνε αδερφέ μου τα βράδια
η σκέψη μετράει συνεχώς
σε τούτη την πόλη την άδεια
γυρνάς και γερνάς μοναχός.
Κι όλο απλώνεις τα χέρια
και μιλάς με τ’ αστέρια
και ζητάει έναν άνθρωπο
ο καημός σου ο κρυφός, ένα φως.
Πού πήγαν οι ανθρώποι λοιπόν,
σε ποιον να μιλήσεις σε ποιον;
Χαθήκανε όλοι
στην έρημη πόλη
το κλάμα σου μόνο αντηχεί
πουθενά δεν υπάρχει ψυχή.
Ζητιάνε αδερφέ μου
ποιος ξέρει τι νιώθεις την ώρα αυτή.
Προς όλους απλώνεις το χέρι,
κι είναι η πόρτα του ονείρου κλειστή.
Αδερφέ μου ζητιάνε,
οι ανθρώποι πού πάνε;
Πώς μπορεί το τραγούδι σου,
η φωνή σου η ζεστή ν’ ακουστεί;
