Στην Καρβουνοσκαλα αντίκρυ στο μουράγιο
κλαίνε μαζί δυο ναυτικοί,
ο ένας λέει στον άλλωνε “κουράγιο”
φουρτούνα σκέτη η ζωή.
Κύμα – κύμα τον καημό μας
πικροκαταπίνουμε
δάκρυ-δάκρυ τη ζωή μας ,
στα λιμάνια αφήνουμε.
Το μαύρο πέλαγο, κρεβάτι μας και σπίτι
ήλιος κι αρμύρα το ψωμί,
περάσαμε Ανατολή και Δύση
φουρτούνα σκέτη η ζωή.
Κύμα – κύμα τον καημό μας
πικροκαταπίνουμε
δάκρυ-δάκρυ τη ζωή μας ,
στα λιμάνια αφήνουμε.
