Εγώ που έμεινα εδώ,
σ’ αυτή την κρύα πόλη.
Σ’ ένα παράδεισο φυγής
που κόβει τη μιλιά.
Ξυπνούσα και κοιμόμουνα
εδώ που μένουν όλοι.
Συντρίμμια και εργένηδες,
σκουπίδια και σκυλιά.
Αγάπη μου, την πόρτα μας
απόψε μην κλειδώσεις.
Να μείνει θέλω ορθάνοιχτη
κι απ `έξω τα κλειδιά.
Μαζί μου στο κατώφλι μας
κι εσύ να καμαρώσεις.
Το Μάη που σαλτάρισε
απόψε στα κλαδιά.
Εδώ στο πεζοδρόμιο,
στα διψασμένα δέντρα.
Ελπίδα έψαχνα να βρω
και κάπου να πιαστώ.
Εδώ που χάθηκε το φως,
ο ήλιος και η πέτρα.
Συντρίμμι είμαι και εγώ
μα αντέχω και βαστώ.
Αγάπη μου, την πόρτα μας
απόψε μην κλειδώσεις.
Να μείνει θέλω ορθάνοιχτη
κι απ `έξω τα κλειδιά.
Μαζί μου στο κατώφλι μας
κι εσύ να καμαρώσεις.
Το Μάη που σαλτάρισε
απόψε στα κλαδιά.
