Σαν το πουλί γελάστηκα
και στην παγίδα πιάστηκα.
Και κάθε βράδυ με τραβάς
στη γειτονιά σου, να γελάς.
Μα ‘γω δε θ’ αντέξω,
πρέπει να σε κλέψω.
Δεν με νοιάζει για προικιά
και μην γίνεσαι κακιά,
όπως είσαι θα σε πάρω
μάνα μου γλυκιά.
Έμαθα πως στην Κοκκινιά,
σου κάνουν κι άλλοι προξενιά,
γι’ αυτό μου κάνεις πείσματα
και χίλια δυο τσακίσματα.
Μα ‘γω δε θ’ αντέξω,
πρέπει να σε κλέψω.
Δεν με νοιάζει για προικιά
και μην γίνεσαι κακιά,
όπως είσαι θα σε πάρω
μάνα μου γλυκιά.
-Γεια σου Τσανάκο!
Όλο μου λες πως δεν μπορείς
να βγεις στην πόρτα, να μου πεις:
Δυο λόγια για παρηγοριά,
να μου γιατρέψεις την καρδιά.
Γι’ αυτό δε θ’ αντέξω,
πρέπει να σε κλέψω.
Δεν με νοιάζει για προικιά
και μην γίνεσαι κακιά,
όπως είσαι θα σε πάρω
μάνα μου γλυκιά.
-Ώπα! Ώπα! Ωχ!
