Με όσους φίλους και να βγω,
όσο οινόπνευμα κι αν πιω,
αντί να σου ξεφύγω,
στο τέλος καταλήγω
πάλι εσένα να σκεφτώ.
Σ’ όλα τα μάτια σε κοιτώ,
σ’ όλα τα χείλη σε φιλώ,
μες στου μυαλού τη ζάλη
εσένα βλέπω πάλι,
λείπεις μα ακόμα είσαι εδώ.
Στην τρέλα με πηγαίνεις,
σε διώχνω κι επιμένεις,
βάζεις στις νύχτες μου φωτιά.
Θέλω να μην υπάρχεις,
ποτέ να μην ξανάρθεις,
να μην πονάω άλλο πια.
Βλέπω φιγούρες στον καπνό
που με τραβάνε στο βυθό
κι όλες σε εσένα μοιάζουν,
κοντά τους με φωνάζουν
κι εγώ πιστά ακολουθώ.
Όπου κι αν είμαι σε ζητώ
και στην τροχιά σου τριγυρνώ,
η νύχτα σε θυμίζει
κι η σκέψη με λυγίζει,
λείπει μα ακόμα είσαι εδώ.
Στην τρέλα με πηγαίνεις,
σε διώχνω κι επιμένεις,
βάζεις στις νύχτες μου φωτιά.
Θέλω να μην υπάρχεις,
ποτέ να μην ξανάρθεις,
να μην πονάω άλλο πια.
