Σε λάτρευα και νόμιζα και συ πως μ’ αγαπούσες,
μα εσύ ‘σουν επιπόλαια κι όλο με ξεγελούσες,
σε λάτρευα και νόμιζα και συ πως μ’ αγαπούσες.
Ραντεβουδάκι μου ‘δινες, για τις εφτά το βράδυ
κι εγώ ο φτωχός περίμενα, στης νύχτας το σκοτάδι,
ραντεβουδάκι μου ‘δινες, για τις εφτά το βράδυ.
Με κάποιον άλλον ήσουνα κι αξέγνοιαστη γελούσες
και μένανε το δυστυχή, τελείως με ξεχνούσες,
με κάποιον άλλον ήσουνα κι αξέγνοιαστη γελούσες.
Πες μου το πως δε μ’ αγαπάς και όχι να με παιδεύεις,
παρά ν’ αφήνεις τον καιρό και να με κοροϊδεύεις,
πες μου το πως δε μ’ αγαπάς και όχι να με παιδεύεις
