Φίλος πιστός η μοναξιά
κάθε στιγμή με συντροφεύει
με περιμένει σαν εσένα στα σκαλιά
αλλά ποτέ δε φεύγει
Στο δικό σου γκρίζο πάλι δε γυρίζω
κι όταν απ’τα μέρη σου περνάω θα δακρύζω
μα δεν επιστρέφω τώρα πια αντέχω
με μανία ότι σε θυμίζει καταστρέφω
Πιστός κι εγώ στη μοναξιά
έχουμε τους δικούς μας νόμους
κι αν κάπου κάπου σαν εσένα με πονά
εγώ γυρνώ στους δρόμους
Στο δικό σου γκρίζο πάλι δε γυρίζω
κι όταν απ’τα μέρη σου περνάω θα δακρύζω
μα δεν επιστρέφω τώρα πια αντέχω
με μανία ότι σε θυμίζει καταστρέφω
