Στο δρόμο περπατούσες βρίζοντας,
για σένα δεν υπάρχει ορίζοντας
κι η Ελένη σου, χρόνια φευγάτη,
μάδησε κι η κόκκινη φλοκάτη.
Κρασάκι, ούζο, τσικουδιά
κι αναποδιά σ’ αναποδιά.
Μέρες και μέρες που δεν τελειώνουν,
που τις πληγώνεις και σε πληγώνουν
και χρέη απλήρωτα, θολό το μάτι,
μάδησε κι η κόκκινη φλοκάτη.
Κρασάκι, ούζο, τσικουδιά
κι αναποδιά σ’ αναποδιά.
Μόνος γελάς, μόνος δακρύζεις,
μόνος στο σπίτι σου γυρίζεις,
σιγά – σιγά κύρτωσ’ η πλάτη,
μάδησε κι η κόκκινη φλοκάτη.
Κρασάκι, ούζο, τσικουδιά
κι αναποδιά σ’ αναποδιά.
