Από δώδεκα μνηστήρες προδομένη
Από ταξιτζήδες παρατημένη
Μια τραβεστί μικροαστή
στέκει καθιστή η ιππαστί
απελπισμένη στην κουπαστή
Πάει εξορία στα όρη
της ερημουνήσου Μυκόνου
Που έχουν κορυφή κώλουρου κώνου
να εύρει γιατρειά του πόνου
Μήπως και λησμονήσει
Αυτόν που κυρίως είχε αγαπήσει
Και αποπλανήσει
απ’ το γαϊδουρονήσι
Στης παρθένου Μυκόνου τα δάση
η τραβεστίτσα καταφεύγει να ξεχάσει
Να μονάσει να ρεμβάσει
Ίσως ίσως να αγιάσει
τον γαϊδουρονησιώτη να λησμονήσει
Και στην κουπαστή καθιστή η ιππαστή απελπισμένη
Όλο ζαλάδες
τρώει χουρμάδες
κοπανιστή και ανανάδες
Δάκρυα χύνει
κουκούτσια φτύνει
και στον ιππότη της
τον γαϊδουρωνησιώτη της
με του νοτιά τα κύματα
του στέλνει απορρίμματα
Ενθυμείται την άκαρδη καρδιά του
και τρώει μπανάνα στην υγειά του
Τα κύματα με δάκρυα ποτίζει
και με φλούδες τα ραντίζει
Του δε πλοίου η μπουρού
της μιλάει για την Συγγρού
Και καθιστή στην κουπαστή
παρ’ όλα ταύτα τον καλό της δεν ξεχνάει
Κι από τον πόνο κι από τους χουρμάδες
Τους ανανάδες και τις πορτοκαλάδες
αποκοιμιέται η «είπαστή» στην κουπαστή
η τραβεστί
Την παρθενιά της ονειρεύεται
και ρεύεται
Μα σαν το πλοίο στην Μύκονο πλευρίζει
αυτή επικύπτει
από την κουπαστή
και τι ανακαλύπτει;
Καλέ τι ανακαλύπτει;
Τι ανακαλύπτει;
Πώς και η Μύκονος
ήταν μια νήσος τραβεστί!
