Στο καφενείο της ακτής
ήρθες το όχι να μου πεις,
τα μάτια όμως λέγαν “ναι”,
άλλα ομολογήσανε.
Έρωτα, άγνωστε ουρανέ,
εμείς το είπαμε το ναι
τότε που γεννηθήκαμε,
τίποτε δε μας λύγισε ποτέ.
Έρωτα, κράτα δυνατά,
το όχι λογαριάσαμε.
Το είπαμε και μάθαμε
με “όχι” ν’ ανεβαίνουμε ψηλά.
Στο καφενείο το γνωστό
με παίδεψες σαν το Χριστό,
τα μάτια όμως είπαν “ναι”
κι άλλα ακολουθήσανε.
Έρωτα, άγνωστε ουρανέ,
εμείς το είπαμε το ναι
τότε που γεννηθήκαμε,
τίποτε δε μας λύγισε ποτέ.
Έρωτα, κράτα δυνατά,
το όχι λογαριάσαμε.
Το είπαμε και μάθαμε
με “όχι” ν’ ανεβαίνουμε ψηλά.
