Την ερημιά του τόπου μου
ποιος θα τη σεβαστεί;
Ποιος θα του κόψει του ληστή
τ’ αρπαχτικό του χέρι;
Μνήμες ταράζουνε ψυχές,
γεράκια τη σιωπή,
τροχοί που ακονίζουνε
της νύχτας το μαχαίρι.
Παλιές πληγές που ρίζωσαν
στο ράγισμα του δρόμου,
καινούριους αναστεναγμούς
στην άσφαλτο αντηχούνε.
Κομμάτια είναι τα λόγια μας
σπασμένου τηλεφώνου
κι εγώ μια καθαρή γραμμή
ζητώ για να τα πούμε.
Τη θάλασσα που μου `ταξες
την καταπίνουν ψάρια
πώς να φυτέψω ουρανούς
μες στο στεγνό βυθό σου.
Στην πλάτη σου χορεύουνε
ανήμερα λιοντάρια
κι εγώ έχω πάψει από καιρό
να `μαι το φάρμακό σου.
Την ερημιά του τόπου μου
ποιος θα τη σεβαστεί;
Ποιος θα δικάσει τον ληστή
και ποιος θα ξεγεννήσει
το φως που κρύβω μέσα μου
προτού κι αυτό να σβήσει.
Σαν μια περήφανη ψυχή
να βγει να περπατήσει.
