Στον αστερισμό του πιγκουίνου
πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεχτά σκουφάκια
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια
των καιρών που ήμασταν παιδιά
Το σκάσαμε απ’ τα σπίτια μας εχτές
τώρα γύρω μας η παγωμένη λίμνη
Σώπα, μην κλαις
ο κόσμος ανοίγει σαν καλειδοσκόπιο
με χρώματα σπασμένα, γυαλιά φωσφορικά
μια λέξη πες
κι η νύχτα θα γίνει ένα διαστημόπλοιο
φωτισμένο απ’ τα δικά μας μυστικά
Στον αστερισμό του πιγκουίνου
μέσα σε μια σιωπή διαστημική
μετράμε τους κομήτες που πεθαίνουν
κι απόηχοι της νύχτας που ανεβαίνουν απ’ το σκοτεινό πλανήτη Γη
Που τρίζει πάνω σε γιγάντιους τροχούς
με ναούς για τους αόρατους θεούς
και γύρω γύρω δολοφόνους και νεκρούς
με στρατούς, ψυχιατρεία, φυλακές
και την αγάπη σε συναλλαγματικές
μα μη φοβάσαι εμείς οι δυο είμαστε εδώ
Στον αστερισμό του πιγκουίνου
πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεκτά σκουφάκια
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια
των καιρών που ήμασταν παιδιά
Σκορπίσαν οι παλιές μας οι ζωές
και το αύριο κανένας δεν το ξέρει
Σώπα, μην κλαις
απόψε χαμένοι στο μεγάλο διάστημα
ο ένας για τον άλλο θα γίνουμε φωλιά
μια λέξη πες
κι η άσπρη αρκούδα θά `ρθει τα μεσάνυχτα
να μας πάρει στη ζεστή της αγκαλιά…
