Ήμουνα νιος καμιά φορά
κι άβγαλτο παλικάρι.
Σεργιάνιζα στις γειτονιές
και κρυφολιώνανε οι νιες.
Με είχανε καμάρι.
Χαράματα, γεράματα
με πήρανε τα κλάματα
που φεύγουν σαν οράματα
άστρα, πουλιά και θάματα.
Όνειρο είσαι, μπρε ζωή,
στον ίσκιο του θανάτου.
Σβήνεις σαν άστρο την αυγή,
σα ρόδου η στερνή πνοή
που αφήνει τ’ άρωμά του.
Χαράματα, γεράματα
με πήρανε τα κλάματα
που φεύγουν σαν οράματα
άστρα, πουλιά και θάματα.
Δώσ’ μου τα πρώτα μου φτερά,
τη νιότη δώσ’ μου πίσω
να φτερουγίσω σαν αϊτός,
μ’ αγέρι να λουστώ και φως,
το Χάρο να νικήσω.
Χαράματα, γεράματα
με πήρανε τα κλάματα
που φεύγουν σαν οράματα
άστρα, πουλιά και θάματα.
