Στον καφενέ της Λεπενούς,
τα βράδια με τους χωριανούς
παίζει κι αυτός πρεφίτσα,
που σε καιρούς αλλοτινούς
τ’ άνοιγαν πόρτες κι ουρανούς
του κόσμου τα κορίτσα.
Ξηρόμερο και Βάλτο
περνάει τα γηρατειά.
Αχ, να `ταν μ’ ένα σάλτο
να γίνουμε παιδιά.
Στον καφενέ της Λεπενούς,
πώς να το πιάσει ανθρώπου νους
κι αυτός πως θα ξεπέσει,
που `χε γυναίκες του πιστές,
τι κι αν δε θέλησε ποτές
στεφάνι να φορέσει!
