Τη συνάντησα στο δρόμο,
Σόλωνος και Ιπποκράτους,
και ξεφύλλιζε προσπέκτους
την κατάληψη του κράτους.
Μα, καθώς, για καταλήψεις
τώρα πια ούτε κουβέντα,
της μιλούσα με διαλείψεις
ενώ την κερνούσα μέντα.
Εκεί που το `χα να την ψήσω
πως τα πάντα είναι σαρξ,
μου απάντησε ατάκα,
“έτσι γράφει και ο Μαρξ”.
Άλλα είχα σχεδιάσει
κι άλλα βγήκανε στη φόρα,
γιατί έξω απ’ το Χημείο
πέρασε μια νεκροφόρα.
Πέθανε, μου λεν, το κράτος,
θάψαμε και τους θεσμούς,
πάει κι ο δικός μου έρως
λίγο πριν απ’ τους σεισμούς,
λίγο πριν απ’ τους σεισμούς,
λίγο πριν απ’ τους σεισμούς.
