Απ’ την πολλή τη λύπη σου
βρέχει το συννεφάκι,
κλαίει και μουσκεύεται
του ονείρου το αλογάκι.
Απ’ τα πολλά τα “θα”,
τα “θα” πετάχτηκε ένα θάμα,
μέσα στο τραύμα βρίσκεται πολλές φορές
το θάμα.
Σαν είναι η μέρα λαμπερή,
θάμπος από διαμάντια,
είναι η αγάπη ευωδιά από πορτοκαλάνθια.
Η βρύση που ‘τρέχε νερό
στέρεψε και δεν πίνω
και κλαίω για να ποτίζεται
της Παναγιάς το κρίνο.
