Να ξημερώνει σε μι’ απόμερη ταβέρνα,
μ’ ένα Τζουκ Μποξ να τραγουδάει τα περασμένα,
έτσι απλά, έτσι ωραία να σωπαίνεις,
καρδιά μου μέσα απ’ τους καημούς να ομορφαίνεις,
έτσι απλά, έτσι ωραία να σωπαίνεις,
καρδιά μου μέσα απ’ τους καημούς να ομορφαίνεις.
Κι εγώ να σεργιανάω στις μουσικές μ’ ένα ρεμπέτη
που ξεγέλασε το χρόνο,
και στο χορό μου να σ’ ακούω και να μου λες,
“όλη η ζωή μας ήταν πάντα συννεφιασμένες Κυριακές,
συννεφιασμένες, συννεφιασμένες Κυριακές, συννεφιασμένες.”
Να ξημερώνει, στο παράθυρο να βρέχει,
μέρα καινούργια κι όμως τίποτα δεν έχει,
γρανάζι, ο κόσμος, μες στου κόσμου τα γρανάζια,
για μιαν ελπίδα που μας κάνει χίλια νάζια,
γρανάζι, ο κόσμος, μες στου κόσμου τα γρανάζια,
για μιαν ελπίδα που μας κάνει χίλια νάζια.
Κι εγώ να σεργιανάω στις μουσικές μ’ ένα ρεμπέτη
που ξεγέλασε το χρόνο,
και στο χορό μου να σ’ ακούω και να μου λες,
“όλη η ζωή μας ήταν πάντα συννεφιασμένες Κυριακές,
συννεφιασμένες, συννεφιασμένες Κυριακές, συννεφιασμένες.”
