Θα με φάνε τα ξενύχτια
κι ο δικός σου ο καημός
και φοβάμαι κάθε ώρα
μη μας βρει ο χωρισμός.
Ο πόνος σκίζει
την καρδιά μου και τη ματώνει
κι η αγωνία βαθιά στα στήθια
πώς με πληγώνει.
Κι όλο ρωτώ για σένα
με μάτια δακρυσμένα,
μια σκέψη με παιδεύει βράδυ πρωί
αχ, πού να ‘σαι εσύ.
Δεν μπορώ να ησυχάσω
και με πνίγουν οι καημοί,
με την σκέψη μη σε χάσω
κάθε ώρα και στιγμή.
Φεύγουν τα βράδια μου θλιμμένα
και πονεμένα
γιατί σιμώνει χαρά στον κόσμο
εσύ για μένα.
Κι όλο ρωτώ για σένα
με μάτια δακρυσμένα,
μια σκέψη με παιδεύει βράδυ πρωί
αχ, πού να ‘σαι εσύ.
