Καιρός πια το μπουζούκι μου,
στο πλάι να τ’ αφήσω,
να πάρω το ντουφέκι μου,
να πα’ να πολεμήσω.
Δεν το βαστάω σπλάχνο μου,
να κάτσουμ’ εδώ πέρα
και τα παιδιά να πολεμούν
‘κεί πάνου νύχτα-μέρα.
Είμαι παιδί φιλότιμο,
θα πάω να νικήσω,
τους φίλους να μην ντρέπομαι,
σαν θα ξανάρθω πίσω.
Θ’ αφήσω πια την πένα μου,
να πιάσω τη σκανδάλη,
να δείξω την ανδρεία μου,
καθώς και τόσοι άλλοι.
