Θα περιμένω κι ας μη ‘ρθείς στον κήπο της υπομονής,
θα γίνω δέντρο κι ασκητής και θα σωπαίνω,
στην ηδονή της προσευχής θα νιώθω πλήρης κι ευτυχής,
μα σε μιαν άκρη της ψυχής θα σε προσμένω.
Θα περιμένω κι ας μη ‘ρθείς εκεί που εσύ δε θα μπορείς
να ζήσεις η να ονειρευτείς, εγώ θα μένω,
θα κάνω φίλους τα πουλιά και αδέρφια μου τα ξωτικά,
εσύ θα αλλάζεις, θα γερνάς, παιδί θα μένω.
Θα περιμένω κι ας μη ‘ρθείς σε κόσμους άλλης εποχής,
στο περιθώριο της σιωπής θα επιμένω,
θα λέω τραγούδια για τρελούς, για τσακισμένους άγγελους
και τους κανόνες της ζωής θα παραβαίνω.
Θα περιμένω κι ας μη ‘ρθείς, φωτογραφίες της στιγμής
θα βλέπω για ν’ αναστηθείς, θα σε χορταίνω,
εκεί που μ’ άφησες να ζω, σ’ ένα τοπίο φαρμακερό,
θα κάνω μέλι το κεντρί για να γλυκαίνω.
