Θα σου ψιθυρίζω την “Μαρκίζα”
όταν μεγαλώσουμε πολύ
και πια δε θα `χει τόση σημασία,
θα `ρθω να σου πω πως σ’ αγαπώ
στη ζωή σου θα `θελα να ζω
κι αυτή θα είναι όλη μου η ουσία.
Θα `χεις δυο παιδιά και μια ζωή
και μια γυναίκα θα `χεις στην κορνίζα
κι έτσι όπως θα πίνουμε καφέ,
θα λέω πως δε σε φίλησα ποτέ
και θα μου ψιθυρίζεις την “Μαρκίζα”
Κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
ούτε κουβέντα θα `χεις να μου πεις.
Την θλίψη μες στα μάτια σου την είδα, .
Όχι! δεν έχω ανάγκη από ελπίδα.
Μόνο «ζωή χαμένη» μη μου πεις.
Σ’ έχω τόσα βράδια ονειρευτεί.
Δεν ξέρω αν σου φανεί ανοησία.
Θα’ ρθω να σε βρω και να στο πω,
στη ζωή σου θα `θελα να ζω
χωρίς να σου ζητάω καμιά θυσία.
Θα ρωτάς πως πάει η δουλειά,
τα μαλλιά μου θα `ναι πλέον γκρίζα
κι όπως θα μιλάω για μια ζωή
που από μέσα έλειπες εσύ,
θα σου ψιθυρίζω την “Μαρκίζα”.
