Δες τα πως πετάνε, πως το μαρτυρούν,
τα φτερά τους σπάνε, στο φως του δειλινού,
κι όπως ταξιδεύουν μακριά κοιτούν,
τη ζωή γιορτάζουν κι έτσι ζουν.
Μα, εγώ ποτέ μου δεν ταξίδεψα,
τοίχοι στερεότυπα και σύνορα.
Δες με που ποτέ μου δεν ταξίδεψα,
τα θαλασσοπούλια πως τα ζήλεψα.
Δες την πως χορεύει, πως το μαρτυρά,
όρια δεν έχει, μόνο αγκαλιά,
πάνω της γλιστράνε όλα τα σκαριά,
κι έτσι ταξιδεύει για τα μακρινά.
